Muntopdracht

muntopdracht, opdracht tot aanmunting van een bepaalde hoeveelheid metaal tot muntstukken. De muntopdracht kon oudtijds door iedere overheid of particulier aan de als zelfstandig ondernemer optredende muntmeesters worden gegeven, maar in de moderne tijd is deze vrijheid meer en meer beperkt tot bepaalde standaard- en handelsmunten en sinds de afschaffing van de metallieke standaard worden de opdrachten geheel aan de regeringen voorbehouden.

Zo konden in de 18e eeuw gouden rijders, klein zilvergeld en duiten alleen met toestemming of in opdracht van de Staten worden geslagen. Ook nadat in het Koninkrijk der Nederlanden (1815-heden) het muntrecht aan de Koning was toegewezen, kon aanvankelijk een ieder nog opdracht geven standaardmunten te slaan, maar werden pasmunt en tekenmunt alleen in opdracht van de regering geslagen.

Zo waren gouden en zilveren standaardmunten (goud: 10 en 5 gulden; zilver 2½ , 1 en ½ gulden) van 1815- 1839 vrij aanmuntbaar, daarna alleen de zilveren standaardmunten van 1839-1875 en alleen de gouden van 1875-1935. Voorts konden particulieren bepaalde, in de Muntwet beschreven, negotiepenningen laten slaan, waarvan de gouden dukaat nog steeds wordt aangemunt, voor het laatst in 2015.

Sinds 1982 is in Nederland het verstrekken van een muntopdracht uitsluitend aan de regering voorbehouden. In België heeft zich een min of meer vergelijkbare ontwikkeling voorgedaan.

W.