Consecratio

consecratio, (Lat.) opname van een gestorvene onder de goden. In de Romeinse keizertijd (Romeinse rijk) werd het gebruikelijk een gestorven keizer te vergoddelijken in navolging van Hellenistische gewoontes. Ter herinnering aan deze ceremonie werd vaak in de beginjaren van de opvolger een munt geslagen. Op de vz van de consecratie-munten werd de vergoddelijkte (divus) keizer afgebeeld, op de kz verbeeldde men doorgaans een adelaar, altaar of crematietoren. Bij' 'vergoddelijkte vrouwelijke familieleden van de keizer beeldde men ook wel een pauw als symbool van onsterfelijkheid op de kz af.

Een speciale plaats bij de consecratie-munten neemt een serie antoniniani in (ev: antoninianus), geslagen onder Trajanus Decius (249). Hij liet van vele door de Romeinen gewaardeerde keizers uit de 1e tot' '3e eeuw herdenkingsmunten slaan. De laatste consecratie- munten zijn geslagen na de dood van' 'Constantijn de Grote (337). Het zijn kleine koperen munten die op de vz een gesluierde buste van Constantijn tonen, op de kz wordt Constantijn in een quadriga (vierspan) naar de hemel gebracht, waar de uitgestoken hand van God hem ontvangt.